ГУНИГ

Намар сургууль орох дөхсөн цагсан
Нар шингээд бүрий болсон үесэн
Зуслангийн олон айл нүүгээд
Зургаахан гэр зайтайхан торойгоод үлдсэн байлаа

Ээжийн бие гэнэт чилээрхэж хэвтээд
Эмч ч байхгүй, домч ч байхгүй
Аав Налайх, ах, дүү нар хот явцгаачихсан
Арван настай би л ээждээ хань болж байлаа

Зууханд аргал нэмэнгээ гарч орон
Зунжин хамт шуугисан найз нараа үгүйлэн
Хоосон бууринууд цайрч харагдаад
Хоёр нүдэнд нулимс дүүрсэн байлаа

Ээж минь дахиж босохгүй
Эргэх хорвоо ингээд зогсвол яана гэж бодогдоод
Уртаар санаа алдан зогсох агшинд
Урд зүгт ганц тогорууны дуу гарав

Тогоруу ойртсоор дуу нь тодорсоор
Төдөлгүй газар шүргэх шахам ниссээр
Зүүн талаар минь яарамгүй гараад
Зүүн хойд зүгт дуугарсаар нисэн одов

Амьдралдаа би тийм гунигийн дуу
Аргаа барсан шувууны “үгийг” сонсоогүй байсан
Ай даа тэр дуу намайг бүр гунигтуулж
Айлгаж бүр сүрдүүлж орхисон юм

Тогорууг дуурайн дуугардаг
Томоогүй жаал байсан
Намар буцах шувуудын ганганаа
Надад угаас танил байсан

Гэвч тэр тогоруун дуу бусдаас өөр байсан
Гэнэхэн надад түгшүүр байсан
Уйлж байна уу даа гэмээр
Уртаас урт гашуудал сонсогдсон

Хамт ирсэн ч буцахад нь байхгүй
Ханиа тэр үгүйлсэн юм болов уу
Өдөлж гүйцсэн ч нисэх болоогүй
Өрөвгөр дэгдээхийгээ хайсан юм болов уу

Хос тогорууны нэгийг
Хорлож нэг нь хөнөөсөн байсан болов уу
Тонгос хийн нуугдах үрсийг нь
Тоглож нэг нь бас үгүй хийсэн байсан болов уу

Ямартаа ч тэр ганцаар
Явах зүгийнхээ эсрэг нисэж явсан
Хошууран нисэх сүрэгээсээ салаад
Хар шөнөөр газар нэгжиж явсан

Ээж минь үгүй бол
Энэ амьдрал утгагүй гэж боддог байсан шиг
Ижил нь үгүй бол
Их Гималайг даван нисэх түүнд бас утгагүй байсан биз

Ганц тогоруу надад гуниг нэмсэн шиг
Гэрийн гадна харуйд зогссон би түүнд гуниг нэмчихээгүй байгаа

2009.03.24
Улаанбаатар хот