БОРОО

Бороо гэхээр
Бодол санаанд минь юу буух билээ
Нэр нь хүртэл цаанаа ариун
Нэг л их арвин зүйл буудаг

Мэдээж дээ
Миний мэдэх арвин, ариуны нэг
Байгалийн бахархмаар үзэгдэл
Бурханы тунгалаг цацал шүү дээ ...

Яагаад ийм нэр өгсөн юм бол гэж
Ямагт би өөрөөсөө асуудаг
Нилээд янзаар тайлбарлаж болох ч
Нэг л хариултандаа би дуртай

Торгон ногоон газрыг минь шүршин
Тоонот гэр дээр унах дусалны чимээг
Монгол чихээр сонсож чадвал
Монголоор бороо гэхгүй хаачих юм гэж ...

Намайг анх онож туссан бороон дуслыг
Нялх байсан би яаж санах билээ
Ухаан орсноос хойших бороо бүхэн харин
Угаасаар ирснийг сайн мэдэж байна

Бороо оруулж орос маамуу ирүүлэх гэсэн
Балчирхан нас минь нүдэнд үзэгдэнэ
Учрыг нь сайн мэдэхгүй ч гэлээ
Ум мани-гаас илүү хэлдэгсэн

Хурын зах дуслаад эхлэнгүүт
Хувцсаа тайлаад бэлддэгсэн
Гарч гүйх гэж байгаа нь тэр
Ганган болтлоо угаагдах гэж тэр

Зуны бороонд шалдан гүйвэл
Зуу насалтлаа даардаггүй гэж
Хэн нэгэн нь хэлээгүй ч гэлээ
Хэр барагтай бээрдэггүй юм, одоо

Цээнд хүрч том болсон хойноо ч
Цээжээ гарган угаагдах дуртай хэвээр
Намайг тоож дуссан дусал бүрт
Наминчлан би залбирч явдаг ...

Бие хаа, үс толгой гэхээсээ илүү
Бодол сэтгэлийг угаан ариусгадаг
Энэ бороо гэдэг үнэхээр агуу
Элэг зүрхээр дамжих ертөнцийн хэл ...

Аадар, шиврээ, нартай гээд
Амьдралыг өнцөг өнцөгөөс нь бодогдуулах
Бороо бүрт би дуртай
Борооны түрүүнд татах солонгод бүр дуртай

Газар газрын бороо адилгүй ч
Гайхмаар нэг л юмаар ижил
Босго давж, хаалга нүдэлгүй
Бор зүрхэнд бүгд асгардаг юм

Улаанбаатар, 2009.06.24